Bijna ingeburgerd!

Minasan konbanwa (goedenavond allemaal)!

Ik ben inmiddels meer dan 2 maanden in Japan maar het voelt al als veel langer. Zo heb ik ondertussen weer een nieuwe naam, Petola is geëvolueerd naar een nickname, ぺえちゃん spreek uit Peechan. "Chan" betekent meisje en op deze manier is het een stuk makkelijker om me voor te stellen aan vreemden omdat Petra (én Petola) wel erg vreemd klinken. Daarnaast heb ik inmiddels ook een favoriete tv-serie hier, elke donderdagavond, mét knappe Japanner erin (sorry Jelle! ;)) Voor de vrouwen... google op Hideaki Ito! Ik raak ook al bekend met Japanse muziek, mijn favoriete nummer is deze: Spitz - Cherry. Volgens mij is dit de 'De Meeste Dromen zijn Bedrog' van Japan en ik kan al hele stukken (correct) meezingen. Ik ben dus eigenlijk al helemaal ingeburgerd maar er blijven rare dingen die me verbazen. Zo hebben Japanners (in ieder geval hier) doordeweeks geen sociaal leven. Ook is het hier niet gewoon (zoals in NL) om bij elkaar te eten. Daar hebben ze dan ook geen tijd voor want mijn gemiddelde dag ziet er als volgt uit:

7:45 opstaan en ontbijt

8:30 naar het lab

12:30 lunch

13:30 weer aan het werk

18:00 de meeste Japanners werken door, ik switch meestal van thesis werk naar Japans leren

19:30 (of later) naar huis om te koken of naar de sportclub

20:30 (of later) diner

Na het eten kijken we tv of praten we tot een uur of 23:00 en dan is het alweer bedtijd.

Nu heb ik van een Nepalese student hier gehoord dat het er hier heel relaxed aan toe gaat omdat we niet in een grote stad zitten maar op het platteland. In de steden wordt er echt 24/7 gewerkt dus ik ben wel blij dat ik in de middle of nowhere zit!

Ik ben nu ook echt begonnen met mijn experiment al loopt het soms wat stroef. Dit komt denk ik voor een groot deel omdat ik niet zo veel ervaring heb, nog genoeg te leren hier dus! De meeste mensen in het onderzoekscentrum zijn heel aardig maar sommige negeren me compleet, ik denk omdat ze niet zo goed weten wat ze moeten zeggen en het slechte Engels is een barrière. Maar ik merk dat de mensen met wie ik omga hier heel snel verbeteren in hun Engels. Dus handig voor hen, maar ook voor mij want de communicatie wordt een stuk makkelijker. Gelukkig heb ik me tot nu toe nog niet alleen gevoelt (vooral dankzij mijn huisgenootje Ei Chan). De enige momenten die wel wat lastig zijn, zijn momenten waarop mensen dingen gaan doen, zonder mij te vertellen wat ze gaan doen. Het klinkt misschien een beetje vaag, maar het is wel frustrerend als je wel wil helpen, maar niet kan omdat je niet weet wat er precies gebeurt (dit gebeurt nogal eens in het lab).

Naast het werk in het lab was mij gevraagd een presentatie te geven op een highschool hier in de buurt. Het onderwerp moest zijn: Fish Reproduction en Studying in the Netherlands. Aangezien het niveau van Engels niet zo heel hoog is hier had ik besloten het heel simpel te houden. Naast de twee gegeven onderwerpen had ik er zelf een quiz over Nederland bijgemaakt met heuse klompsleutelhangertjes als prijs! Wel een hele beleving, een Japanse highschool. Alle scholieren hebben dezelfde kleding aan en zijn echt heel erg verlegen. Na een vrij ongemakkelijke ontvangst bij de directrice van de school (tulips! windmills! Amsterdam!) begon de presentatie. De quiz (met een vraag over stroopwafels (die ik ook had meegenomen)) was gelukkig erg leuk. Maar hier bleek wel de verlegenheid van Japanse meisjes. Toen er nog 3 meisjes over waren deden ze 'steen, papier, schaar' om te bepalen wie alleen het andere antwoord moest kiezen! Toen ik vroeg of er nog vragen waren bleef het ook ijzig stil. Gelukkig waren er een paar iets minder verlegen scholieren die wel iets durfden te vragen. De vragen liepen uiteen van mijn favoriete Japanse eten tot mijn favoriete sport, maar de verrassendste vraag was wel: "Do you like fishsausage?" Haha ik moest eerst even slikken om mijn lachen in te houden maar heb gelukkig toch serieus kunnen antwoorden en binnenkort zal ik wel een keer fishsausage eten. :)

De presentatie

De quiz

Zoals je kunt zien dragen veel mensen mondkapjes. Eerst dacht ik dat die mensen bang zijn om ziek te worden, maar het is juist andersom. Als mensen zich hier een beetje ziek voelen dragen ze uit beleefdheid, om andere mensen niet te besmetten, mondkapjes. Of het echt helpt vraag ik me sterk af, ook zijn er heel veel mensen die het dragen, ik vraag me af of die zich allemaal een beetje ziek voelen. Maargoed, het is wel duidelijk dat Japanners goed rekening houden met elkaar!

Om het dagelijks leven wat makkelijker te maken ben ik nog hard Japans aan het studeren, en het gaat gelukkig best goed. Ik kan al aardig wat dingen vertellen in het Japans. Alleen het begrijpen blijft lastig omdat de mensen zo snel praten. Soms kan ik wel wat woorden opvangen en (ongeveer) begrijpen waar het gesprek over gaat. Ik probeer elke dag een uurtje Japans te leren, tot nu toe is het zeker de moeite waard geweest want een klein gesprekje met een Japanner lukt wel aardig :).

Een heel groot voordeel van werken met vis in Japan is dat er (bijna) altijd vis over is na experimenten, dat betekent....... Sashimi!! Echt heerlijk, ben er bijna verslaafd aan geraakt! Zo hebben we al een aantal keer verse zeebaars gegeten op 4 manieren (sashimi, soep, gebakken op z'n Japans en in marinade over de rijst). Afgelopen week was toch wel een hoogtepunt, er werd namelijk tonijn gesampled. En niet zomaar tonijn, een aantal vissen van meer dan 60 kg! Heel veel vis dus! Hier hebben we sushi-rolls van gemaakt, maar de diepvries ligt nog vol, goede vooruitzichten dus!

Red seabream sashimi, gebakken en in soep... heerlijk!

Koelbox stampvol met superverse tonijn!

Klaar om sushi-rolls te maken!

Het resultaat. De lekkerste sushi ooit!

Vanwege de 'middle of nowhere' is er hier niet zo heel veel te doen (lees: eigenlijk niks). Vandaar dat ik erg blij ben met mijn fiets, die geeft me toch wat onafhankelijkheid (lees: ik kan naar de supermarkt). Ei Chan heeft namelijk geen auto, als we naar de stad (Ainan) gaan worden we altijd gebracht en gehaald door Iwai San, haar vriend. Op de fiets ben ik dus al een aantal keer naar Ainan gefietst en heb ik de omgeving bekeken.

Zo staat er in Ainan één van de 88 tempels die tot de pelgrimsroute van Shikoku behoren, genaamd Kanjizai-ji. Deze pelgrimsroute is 1200 km lang en komt dus langs 88 tempels. Deze route dient bij voorkeur lopend volbracht te worden, je ziet dus ook regelmatig pelgrims (in speciale kleding) wandelen. De complete route schijnt naar Nirvana (verlichting) te leiden, een mooie doel lijkt me!

Mooie herfstkleuren bij de tempel

De Shrine met een pelgrim in traditionele kleding

Kanjizai-ji

Rij met beelden van de 12 sterrenbeelden.

De natuur is hier echt heel mooi, echte herfstkleuren overal en vooral de Japanse esdoorns zijn schitterend. Laatst heb ik met Ei Chan en Iwai San een wandeling gemaakt naar een berg, Sasayama ('yama' betekent berg). Deze berg heeft een Shrine met een tempel op de top, heel sprookjesachtig, hier hebben we geluncht in de sneeuw! In de lente gaan we waarschijnlijk weer terug want dan schijnt er hele mooie bloesem te zijn.

De Shrine met twee beelden ervoor. De beelden stellen honden voor, in het Engels Lion-Dogs genaamd. Er is er altijd één met open mond en één met gesloten mond. De open mond representeert 'begin' en de gesloten mond 'einde'.

De tempel op de top van Sasayama

Whiehoe! De top gehaald!

Schitterende herfstkleuren

2 Sinterklazen hebben pakketjes laten bezorgen! De postbode kwam de pakjes bezorgen dus ik weet niet of de pieten zwart, blauw of geel waren maar toch bedankt Sinterklaas! Ook Ei Chan heeft gezongen en de pepernoten, chocoladeletters én mijn favoriete kerstcd(!!!)worden hier erg gewaardeerd!

Ik probeer de Japanners ook een beetje te 'verNederlandsen' door mijn kookkunsten. Rijst eten we hier toch al elke dag, vandaar dat ik onlangs ook snert, hachee en speculaas (met zelfgemixte speculaaskruiden) gemaakt heb. Ze vonden het allemaal erg lekker (alhoewel Iwai San tóch echt rijst bij de ertwensoep moest hebben! Vreemde combinatie maar... ok).

Vreemde combinatie... erwtensoep met rijst :)

Sinds drie weken ga ik nu naar de volleybalclub van Funakoshi. Nu is Funakoshi een heel klein dorp, ik denk 200-300 inwoners, maar er zijn elke week ongeveer 12 mensen, precies genoeg voor een wedstrijdje dus! Aangezien de meeste spelers Japanse vrouwen zijn ben ik veruit de grootste. Dat is ook wel te zien op de onderstaande foto! Het is natuurlijk erg handig om zo lang te zijn met volleybal, maar het voelt toch een beetje als valsspelen hier. Ondanks hun geringe lengte zijn Japanners erg goed in volleybal, elke woensdag is goed besteed dus!

Met een aantal mensen van de volleybalclub. De niet-Japanners (behalve ikzelf natuurlijk) op de foto komen uit Nepal.

Naast volleybal ben ik afgelopen weekend met Ei Chan mee geweest naar de zwemclub. Zaterdagavond om te oefenen en zondag had ze een wedstrijd waar ik mee ging om aan te moedigen. Bij deze wedstrijd was de Olympische gedachte alom aanwezig. Het wedstrijdelement was dat je van tevoren een tijd moest opgeven die je dacht te gaan zwemmen, diegene die het dichtst bij de geschatte tijd zat won een prijs. Het was dus niet perse de snelste die won, meedoen was echt belangrijker dan winnen dus! Begin april is de volgende wedstrijd, misschien dat ik dan wel meedoe en mijn eerste (en laatste) zwemwedstrijd zwem in Japan!

Aanstaande vrijdag begint mijn vakantie en zaterdag landen mijn ouders in Osaka! Vanuit Osaka gaan we de volgende rondreis maken:

Rondreis met mijn ouders

Ik heb er echt heel veel zin in! Ben inmiddels ook wel toe aan vakantie dus dat komt goed uit!

Tot slot: nog een aantal dingen die hier in Japan anders/beter zijn dan in NL:

- Onsen! We gaan elk weekend, het is echt heerlijk. Vooral in combinatie met de sauna en ijskoud water! Ik wist niet dat het zo verslavend kon zijn!

- Het getal 4. Dit wordt hier zo min mogelijk gebruikt omdat het Japanse woord voor 4 (shi) twee betekenissen heeft, namelijk ook 'vier' en 'dood'.

- De wortels, die zijn hier echt perfect, de ideale "broer Konijn wortel"-vorm.

- Koikarpers in de rivier.

Koikarpers in de rivier

- Alle gasten nemen cadeautjes mee, veel koekjes en Japanse lekkernijen. Veel smaken zijn hier heel anders dan in Nederland. Waar Nederlandse lekkernijen (koek en snoep) vaak heel zoet zijn worden hier smaken zoals groene thee gebruikt. Veel Japanse sweets bevatten sweet beans (zoete bonen) of mochi (gekookte en gestampte rijst), het is eerst even wennen maar daarna wel heel lekker.

- Mandarijnen! De regio waar ik woon staat bekend om haar heerlijke mandarijnen, ook zijn de bomen overal te vinden.

Heerlijke mandarijnen!

- En de laatste......weer Onsen!!

Dat was het weer voor deze keer! Een erg lang verhaal, geen excuses daarvoor! De volgende blog zal waarschijnlijk snel volgen (en minstens even lang zijn) en verslag doen van de rondreis!

Mata ne!

ぺえちゃん

Noedels en heerlijk badderen!

Konnichiwa!

Inmiddels ben ik al bijna een maand in Japan. Gelukkig heb ik het hier erg naar mijn zin, echt moeilijke momenten heb ik nog niet gehad. Dat is vooral te danken aan mijn huisgenootje, Ei Chan. Ik ben ontzettend blij dat ik bij haar terecht ben gekomen en niet ergens alleen in een huisje woon. Bijna elke avond koken en eten we samen, dus er wordt Japans en Hollandse pot gegeten. De gehaktballen vielen gelukkig erg in de smaak :)

Stamppot cheese!

Hoe het hier precies werkt in het onderzoekscentrum is me nog niet helemaal duidelijk, maar over het algemeen heerst er een 'Japanse' werkdiscipline. Dat betekent: tussen half 9 en 9 beginnen, eindtijd is onbekend. Aangezien mijn hersenen na 8 uur studeren echt niet meer fatsoenlijk functioneren heb ik met mezelf afgesproken dat ik aan mijn onderzoek werk tot 18:00, dan nog een uurtje Japans studeer tot 19:00 en dan naar huis ga. En dan nog ben ik meestal één van de eersten die vertrekt!

Vrijdag ben ik dan eindelijk ook echt begonnen met mijn experiment. Het is een beetje lastig uitleggen waar het over gaat, maar in het kort is het onderwerp: Productie van groeihormoon door de geslachtsorganen van de Japanse paling. Dit klinkt misschien erg obscuur maar ik vind het erg interessant! Wat ook leuk is, is dat er zo af en toe een bezoek gebracht wordt aan viskwekerijen en ik dan mee mag. Zo zijn we vorige week naar een hele grote kwekerij voor Red Seabream (rode zeebrasem) geweest, erg interessant! Het was behoorlijk ver weg (3 uur rijden), maar dat was juist wel fijn want zo kon ik eens een gesprek voeren met mijn medestudenten. Dat is best lastig want ze zijn niet erg goed in Engels dus echt contact leggen is best lastig.

Elke avond en in het weekend probeer ik dus wat Japans te leren. Het is erg lastig, maar ik besef wel dat ik hier nog maar 3 weken ben. Desondanks ben ik nu toch wel in staat een (heel kort) gesprekje te voeren en was het bakkersvrouwtje erg onder de indruk van mijn complimentje over de broodjes!
"Watashi wa anata no pan o oishi desu" wat letterlijk vertaalt als: "ik uw broodjes heerlijk vinden". Verder leen ik van mijn huisgenootje een stripboek van Shin Chan, zo kan ik het lezen ook een beetje oefenen, al duurt het ongeveer een uur voordat ik 1 bladzijde uit heb. :)

Het bakkersvrouwtje dus, elke vrijdag komt ze naar het centrum met broodjes en ik ben er heel erg blij mee want normaal gesproken bestaat de lunch uit noedels of rijst. Eigenlijk bestaat alles hier uit noedels of rijst. Zelfs toen ik stamppot had gemaakt wilden de Japanners er nog rijst bij omdat de maaltijd anders niet 'compleet' was. :)

De lunch van elke dag (behalve vrijdag dus!)

Aangezien er hier zo hard gewerkt wordt doordeweeks ben ik steeds erg blij als het weer weekend is. Dan is er eindelijk tijd om uit te slapen leuke dingen te doen. Zo heb ik een keer gefietst met een andere student hier, Makoto San. Het was af en toe heel zwaar door hoge bergen maar sommige stukjes waren echt paradijselijk, heel veel groen, vlinders én hele grote spinnen.

Cheese Makoto San

Hele grote spinnen met felle kleuren :)

Vorig weekend heb ik weer gefietst, deze keer naar Ainan, de stad in de buurt, en de tempel bezocht. Op die zondag heb ik met Ei Chan en haar vriend met een wandeltocht door de bergen gemaakt. De eerste 3 km waren omhoog, erg zwaar, maar wel heel mooi door het bos met veel bamboebomen. Tijdens de lunch moest er een Haiku (Japans gedicht) geschreven worden. De tv kwam ook nog even langs dus mijn Japanse tv-carrière is inmiddels ook begonnen. Toen we bij de finish aankwamen begonnen heel veel mensen te klappen en te juichen en bleek ik ook nog een prijs gewonnen te hebben met mijn gedicht. Waarschijnlijk voor beste (en enige) niet-Japanse gedicht. :) Daarna zijn we naar de Onsen (hot-spring) geweest, heerlijk gebadderd in het warme water.

Cheese!!!

De top gehaald!

Bamboe bos

Als ik dit schrijf is het hier alweer zaterdagavond. Vandaag was weer echt een leuke dag. 's Ochtends zijn we naar Uwajima (grote stad op een uur rijden ongeveer) gereden en hebben we gewinkeld, dat is erg makkelijk voor mij want ik heb inmiddels door dat maat XL mij precies past! Gelukkig ben ik niet langer, want dan zijn er echt nergens kleren te vinden. Daarna hebben we gelunched bij de Mc Donalds (whiehoe!) en hebben we Uwajima Castle bezocht. In de Tweede Wereldoorlog is er heel erg veel in Japan vernietigd, zo ook heel veel historische gebouwen, maar dit kasteel is gespaard. Toen we aankwamen moesten we gelijk meedoen met een Japanse dans, nou, dat ging met niet echt goed af... :)

Japanse dansles

Uwajima Castle

Aan het eind van de middag zijn we weer naar een Onsen geweest, ik vind dat we dat in Nederland ook moeten hebben. Zooo heerlijk. Deze waar we nu heen gingen was erg groot, met sauna's waar je je moest insmeren met zout en heel veel heerlijke warme (bubbelende baden). Nu heb ik weer een heerlijk zacht babyhuidje!

Zo zag de Onsen er ongeveer uit, maar ik heb natuurlijk geen echte foto want iedereen is in z'n blootje :)

Dan het weer, het is hier warmer dan in NL, nu zo rond de 12-13 graden, alleen het waait hier erg hard. Zo hard dat het huis 's nachts piept en kraakt. Verder kom je hier ook overal bordjes tegen met indicaties hoe hoog je bent, ivm tsunami's. Op veel plaatsen gaan deze bordjes gepaard met trappetjes omhoog, echter deze trapjes zijn vrijwel altijd compleet overwoekerd met planten, het heeft dus vrij weinig zin.

Bordje met Tsunami waarschuwing

Wat hier ook apart is, is dat er elke dag om 12 uur uit speakers in het dorp (en volgens mij in heel Japan) een liedje klinkt, om aan te geven dat de lunchpauze begonnen is. Tevens klinken er uit deze speakers op random tijdstippen mededelingen (die ik natuurlijk niet kan verstaan), volgens Ei Chan gaat het meestal over festiviteiten zoals een concert van de lokale basisschool.

Zo zijn er heel veel dingen die zo raar zijn, maar toch al een beetje beginnen te wennen. Maar wat wel heel vreemd blijft zijn de tv-programma's. 's Avonds tijdens het eten kijken we vaak tv, goed om mijn Japans te oefenen al ik begrijp er meestal vrij weinig van. Maar dat komt niet alleen door mijn gebrek aan taalkennis... Eigenlijk gaan bijna alle programma's over eten. Zo zijn er oneindig veel kookprogramma's, maar ook programma's waarin (Amerikaanse) beroemdheden heel ongemakkelijk allerlei eten beoordelen. Het raarste programma wat ik heb gezien heette Ufo Catcher. Mensen moesten boven een zwembad aan een kabel hangen. Zoals van die grijpkasten op de kermis en ze werden bestuurd door teamgenoten aan de kant. Ze moesten hele zware sponzen in de vorm van eten (zoals gefrituurde tofu) eruit tillen en in aparte bak gooien. Maar... het water was heel heet. Als ze erin kwamen deed het echt pijn en soms werd de kabel 'doorgesneden' en vielen ze dus in dat hete water! En al die Japanners maar lachen!

Verder is er hier een chronisch tekort aan stoelen. De enige stoel die ik heb is de (vrij krakkemikkige) bureaustoel in het onderzoekscentrum. Thuis zitten we altijd op de grond of op een krukje in de keuken. Aangezien ik af en toe toch last van mn rug krijg gaan we binnenkort op zoek naar een normale stoel voor in de keuken.

Tenslotte hebben mijn ouders tickets geboekt om in de kerstvakantie 2 weken hier op vakantie te gaan! Gelukkig heb ik dan ook vakantie, dus dat wordt een mooie trip. De plannen zijn nog niet helemaal strak omlijnd, maar ik heb er heel veel zin in!

Sayonara en tot de volgende blog!

Aan de slag!

Konbanwa allemaal!

Na een week in Funakoshi heb ik alweer genoeg beleefd om weer een blog te vullen, hierbij dus! Ik heb gehoord dat er in Nederland een harde storm geweest is, nou aan de andere kant van de wereld is daar niks van te merken, hier is het gewoon heerlijk met 20 graden en zon. Het schijnt dat dat nog wel gaat veranderen, in de winter waait het hier heel hard, maar dat zien we dan wel weer.

Dus, eerst maar de reis. Na een hectisch vertrek uit Tokyo (met backpack in de metro tijdens de spits) ben ik naar Matsuyama gevlogen. Gelukkig had mijn huisgenootje goed uitgelegd welke bus ik moest nemen want het bord was niet te ontcijferen :)

Na bijna 2 uur in de bus werd ik in Uwajima opgehaald door een jongen van het lab hier. Toen was het nog een uur rijden (dus echt diep in Japan) en we kwamen aan in Funakoshi! Mijn thuis voor de komende 5 maanden. Dezelfde avond werd ik mee uit eten genomen door Ei Chan (mijn huisgenootje), haar vriend Iwai San en een vriendin Xapi San die ook allemaal hier werken. Dus gelijk aan het Japanse eten, gelukkig was het heel erg lekker. Ik ben blij dat ik van Sashimi (rauwe vis) hou want dat krijg ik zeker nog vaak voorgeschoteld!

Traditional Shikoku eten met Ei Chan en Iwai San

De volgende dag dus aan de slag! Maar niet voordat we alle instanties op de hoogte hadden gebracht van mijn komst (de belangrijkste man van de regio, de politie, het postkantoor, de buren). Wat wel duidelijk is, is dat het niveau van Engels hier niet zo heel hoog is. Ten eerste praten ze heel erg met een Japans accent wat het soms lastig maakt om te verstaan wat ze bedoelen. Onze grapjes over 'witte lijst' zijn helemaal geen grapjes maar echt heel erg waar! Het is hier ook solly in plaats van sorry. Mijn naam is ook erg lastig uit te spreken hier, vandaar dat ik tegenwoordig door het leven ga als Petola :)
Ten tweede kunnen sommigen gewoon echt heel slecht Engels. Maar Ei Chan kan het gelukkig redelijk en ik moet zeggen dat we na een week toch best een leuk gesprek kunnen voeren gelukkig.

Dan mijn huis... van binnen echt een traditioneel Japans huis. Ei Chan had al slippers voor me gekocht want schoenen moeten hier in elk huis uit in de gang. We hebben een klein keukentje, een klein douchje en een klein wc'tje. Dat laatste is wel ernstig want ik pas er bijna niet op! Mijn kamer is op de 1e verdieping en uitgerust met een traditioneel Japans bed, op de grond, maar ik moet zeggen dat het heerlijk slaapt!

Eens per week gaan alle studenten hier samen sporten. Afgelopen week was het volleybal en gisteren badminton. Dat was echt heel erg leuk, gelukkig is taal geen barrière voor sport! Go Thymos! :)

Verder viel ik gelijk met mijn neus in de boter want afgelopen weekend was het jaarlijkse festival ter afsluiting van het rijstseizoen. De hele week hoorde ik overal al trommeltjes oefenen en nu werd duidelijk waarom. In elk dorp hier staat een tempel met een shrine. Dat betekent dat er een 'God' woont. Deze god kan uit de tempel gehaald worden door middel van een Mikoshi, een soort draagbare mini-tempel. Tijdens het festival wordt die Mikoshi door het hele dorp gedragen en (tot mijn verbazing) ging dat gepaard met bijzonder veel eten en bier! Niet verkeerd dus! Na de hele middag door het dorp gewandeld te hebben, al drinkend en etend, kwamen we terecht in het huis van... tsja wie eigelijk... ik heb nog steeds geen idee maar het scheen familie van familie van kennis van familie van iemand die ik niet ken te zijn :P. Daar kregen we weer heeeerlijk eten, sushi, sashimi en nog veel meer! Later zijn we naar het buurthuis gegaan waar alle Japanse mannen uit alle macht Nederlandse voetballers gingen opnoemen. Ook hebben Japanners het idee dat heel Nederland vol staat met tulpen, elke keer als ik Oranda karakimashita zeg is het antwoord: tulips! Tulips! Tulips!

Japanse cheese!!!

Kindertjes tillen de 'kleine'  Mikoshi die ook heel zwaar was

'Gevecht'  tussen de Mikoshi en een ding waar kindertjes in zaten

Omdat zondag het festival was, was maandag ook een vrije dag. Toen heb ik eens de omgeving bekeken, echt heel mooi! Wat bijzonder is is dat waar in Nederland zeemeeuwen vliegen, hier een soort arenden rondcirkelen. Echt heel veel en supertof om te zien. Ook is overal aquacultuur te vinden. Hier even wat foto's :)

Het dorp waar ik woon, Funakoshi, is echt een klein dorp. Maar gelukkig heb ik sinds deze week een fiets kunnen lenen. Dit weekend ga ik dus eens kijken of het te doen is om naar de stad te fietsen. Het is wel erg bergachtig maar hopelijk gaat het goed! Verder was er op het festival ook een Amerikaans meisje die in die stad woont, dus daar ga ik binnenkort ook eens mee afspreken :).

Al met al is het even wennen hier, maar ik moet zeggen dat ik het tot nu toe echt een heel avontuur vindt en ook echt heel erg leuk!

Dat was de update weer voor deze keer! Ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen!

Laatste dagen Tokyo

おはようございます vanuit Funakoshi,

Na een dag reizen ben ik gisteren aangekomen in het dorp waar ik 5 maanden zal werken aan mijn thesis.Maar ik zal eerst nog wat schrijven over mijn belevenissen in Tokyo!

De derde dag in Tokyo besloten mijn reisgenoten van de vorige dag om uit te slapen dus ben ik er alleen op uit getrokken. Best een uitdaging om in de metro van Tokyo in je eentje uit te vinden hoe op je bestemming aan te komen, maar ik heb de hele dag niet één verkeerde genomen gelukkig.

Ik schreef in het vorige blog dat Tokyo rustiger was dan ik van tevoren had gedacht, nou... ik was duidelijk nog niet in bepaalde delen van de stad geweest! Omdat mijn telefoon niet werkt hier in Japan moet ik een nieuwe simkaart én een nieuwe telefoon kopen. Op dus naar Akihabara, het deel van Tokyo waar alle elektronische apparaten verkocht worden. Vol goede moed ging ik op weg, maar toen ik aan kwam... echt een bizar deel van de stad. Overal lopen heeeeel veel mensen, er zijn heeeel veel winkels die heeeel veel lawaai maken. Uit alle winkels dreunt harde muziek en ervoor staan verkopers met microfoons te schreeuwen om aandacht. Jullie raden het vast al... het is niet gelukt om een telefoon te kopen helaas. Het voelde een beetje raar, want overal verkochten ze telefoons, maar het was zo chaotisch allemaal dat ik het snel wel weer gezien had daar.

Gelukkig is het in Tokyo wel zo dat er op heel veel plaatsen parken zijn. Een aantal blokken verderop kon ik dus even uitblazen bij een hele mooie shrine en tempel.

Na deze hectische ochtend ben ik naar het gebouw van Tokyo Government gegaan om eens te zien hoe het er vanaf de 45 verdieping uitziet. Die wijk is ook echt heel gek, alleen maar enorme wolkenkrabbers. Na de cijfers in de lift omhoog te zien schieten kwamen we dus aan op een verdieping voor toeristen van waar we de hele stad konden zien. Sterker nog, niet eens de hele stad want zover je kon kijken was er niets anders.

Daarna weer terug naar het hostel want het werd alweer donker. 's Avonds hebben we lekker noedels gegeten en toen was het vroeg naar bed. De volgende dag zou ik namelijk samen met Andrew (uit Canada) naar de Tsukiji vismarkt gaan. De grootste van de wereld, met de grootste tonijnveiling van de wereld. Die begint om 5:00 en er mogen maar 120 mensen per dag naar die veiling dus het plan was om er vroeg heen te gaan, 3:00 op om precies te zijn! Dus na een kort nachtje hebben we een taxi genomen (met deuren die automatisch open gaan!) en rond kwart voor 4 waren we binnen! Tussen de andere 118 slaperige mensen ontmoetten we wat andere reizigers met wie we de rest van de dag zijn opgetrokken, echt leuk hoe dat zo gaat. :)

Nu dus de vismarkt. De veiling was echt erg indrukwekkend. Sinds een beeld meer zegt dan 1000 woorden hier wat foto's (pas op, schokkende beelden :P):

Een flapje is ontdooit zodat de kopers de kwaliteit van de vis kunnen keuren

En nog wat foto's van de rest van de vismarkt (opnieuw, pas op, schokkende beelden):

Levende kogelvis, wordt zo aan restaurants verkocht

Megagrote krabben

Enorme tonijnkoppen. Voor een idee, de bak is zo groot als een flinke wasmand

Hele grote stukken tonijn voor de sushi en sashimi (rauwe vis)

Rode vissen :)

 Na de vismarkt zijn we naar Harajuku geweest (de wijk van het liedje van Gwen Stefani). Harajuku staat bekend om modieuze mensen met rare kleren aan. Toen wij gingen was het helaas nog best vroeg dus er liepen niet echt veel rare mensen rond. Hierna zijn we naar Shibuja gegaan. Hier staat een standbeeld van Hachiko, de supertrouwe hond die elke dag zijn baasje op kwam halen van de trein. Toen zijn baasje dood ging bleef hij toch elke dag komen om hem op te halen. Hier is ook het grootste kruispunt van Tokyo, en hier is Nederland goed gerepresenteerd want Doutzen Kroes houdt hier de wacht!

Naast al die activiteiten zijn er dus nog de rare gewoontes van de Japanners. Ik begin zo onderhand zelf al een beetje te slurpen, maar er zijn nog genoeg dingen over waar ik nog even goed aan moet wennen!
Zoals bekend buigen Japanners heel veel, ik nu dus ook. Het is me nog niet helemaal duidelijk hoelang en hoe diep dat moet, maar tot nu toe lacht iedereen heel vriendelijk als ik het doe dus het zal wel goed zijn.
Ze houden hier ook erg van planten. Tokyo is enorm met heel veel beton, maar heel veel huizen claimen een stukje stoep om een tuintje te maken met plantenbakken, erg leuk om te zien :)

Verder werd er gevraagd naar foto's van de wc, nou hier zijn er een paar :)

Duidelijk? :)

Handen wassen verplicht

En nog wat superrealistisch plastic eten! :)

Hmm... lekkere stukjes kogelvis

Pizza!! Wel erg knapperig vrees ik...

 Gisteren ben ik dus naar Shikoku vertrokken. Waar ik nu ook zit te typen. Maar dit verhaal is al zo lang, de volgende keer meer!

Mata ne!

Petra