Karaoke en Cultuurverschillen

Konnichiwa allemaal!

Hier weer een update uit het Land van de Rijzende Zon! Nog 1.5 maand te gaan. Ik kijk al met gemengde gevoelens uit naar mijn vertrek uit Japan. Natuurlijk heb ik erg veel zin om op vakantie te gaan. Inmiddels is ook duidelijk dat Jelle me op komt zoeken in Indonesië! Ik ga ongeveer een maand rondreizen en de eerste week gaat hij ook mee. Aan de andere kant beleef ik hier zo veel leuke en interessante dingen die ik waarschijnlijk wel ga missen. Maargoed, nu nog maar niet aan denken! Eerst een verslag over de afgelopen tijd!

De Olympisch Spelen werden hier uiteraard ook uitgezonden op tv. Nederland deed het wel erg goed! Dat vonden de commentatoren ook.... Sven Klamel! Svennnn Klamel!! Svennn Klamel!! Ileen Wusto! Ileen Wusto! Verder was het commentaar onbegrijpelijk maar het was duidelijk dat NL de master van het schaatsen was. Het tv-commentaar is dan wel onbegrijpelijk voor mij, mijn Japans wordt wel steeds beter. Laatst was Ei Chan een aantal dagen weg en toen heb ik een nacht bij de zwemjuf gelogeerd. Zij spreekt totaal geen Engels maar mijn Japans is inmiddels zo dat (als zij heel simpel praat en we handen, voeten, papier en pen gebruiken) we wel gesprekken kunnen voeren! Omdat ik het zonde vind al die taalkennis 'weg te gooien' als ik weer in NL ben heb ik besloten om door te studeren voor niveau 5 (het laagste) van de Japanese Language Proficiency Test. Dan kan ik mijn Japanse skills verzilveren in een officieel diploma.

Hollandse tulpen in Japan!

Dan, volgens goed Hollands gebruik, het weer. Het was de afgelopen tijd koud 's nachts, de wolkjes kwamen uit mn mond in de slaapkamer! Maar de lente komt eraan gelukkig! Er zijn al een aantal kersenbloesems in bloei, de eerste picknick eind maart is al gepland. We hebben hier geen centrale verwarming zoals in Nederland. Ze hebben hier wel hele handige andere soorten van verwarming, zo hebben we een verwarmd vloerkleed! Ze hebben hier ook een soort tent onder het tafelblad, zo blijven je benen lekker warm. Erg handig want op de grond zitten blijft zo comfortabel. Ook typisch is dat elk huis wel een bank heeft, maar die wordt alleen gebruikt als rugleuning en om tassen en rommel op te leggen.

Een paar keer per week gaan we naar de zwemclub en zo af en toe hebben we 'party'! Echt heel leuk elke keer! Laatst hebben we heerlijk gegeten bij Osamu San en Chie San. Chie San is een vrouw die paralympisch zwemkampioen is! Ze zwemt maar met één helft van haar lichaam (de rechterkant) maar ze gaat supersnel. De party was echt heel grappig, lekker eten, veel drinken en natuurlijk karaoke! Maar de enige Engelse nummers die ze hadden waren kerstliedjes, haha, dus toen maar Jingle Bells gezongen half februari. Over 2 weken is de zwemwedstrijd dus we zijn nu vaak in het zwembad te vinden om te trainen. Ik doe mee met de 50m schoolslag, 50m vrije slag en de estafette. Het gaat steeds beter, inmiddels kan ik al de 'quick turn', dat je zo professioneel onder water keert!

Sashimi!

Ik ben inmiddels ook bijna aan de Japanse werktijden gewend. Ondertussen heb ik het ook erg druk met mijn experiment dus het komt regelmatig voor dat ik tot een uur of 8 in het laboratorium aan het werk ben. Het is grappig om te merken dat in Nederland je rond 4 uur denkt: "pfoeh, nog een uurtje!", maar hier is het "oooh ik heb nog 3 uur de tijd!". Dat wordt nog wat als ik weer terug naar NL kom!

Het is verleidelijk om alleen over de leuke, positieve dingen te schrijven. Echter, het gaat natuurlijk niet altijd allemaal zo soepel en fijn. Japan is een hele andere cultuur dan Nederland en dat is af en toe wel te merken. Behalve de ELT's (English Language Teachers) zijn er niet zoveel niet-Japanners hier in de buurt. Kinderen kijken me daarom ook heel vaak aan alsof ik iets heel bijzonders ben. Laatst wilde een kindje me een koekje geven, nou toen voelde ik me net de geit van de kinderboerderij! Met uitgestrekte arm liep ze op me af en toen ik het aanpakte rende ze snel terug naar haar moeder! Dat is natuurlijk vooral grappig maar sociale contacten zijn best lastig soms. Ik heb het idee dat mensen meer gesloten zijn en dan komt daar natuurlijk de taalbarrière nog bij. Hier een voorbeeld van hoe lastig het soms is. Laatst hadden we een etentje met het onderzoekscentrum omdat er mensen afgestudeerd zijn, erg gezellig zou je zeggen maar voor mij viel dat allemaal wel mee. De mensen hier (en waarschijnlijk overal in de wereld) blijven graag in hun 'comfort-zone' en hebben dan geen zin om moeite te doen om te proberen om met mij te praten. Alhoewel er dus veel vrolijke mensen waren voelde ik me dus nogal alleen daar. Nu begrijp ik echt beter hoe lastig het soms kan zijn voor buitenlandse studenten, ook in Nederland.

Maar tegenover deze licht negatieve ervaringen staan gelukkig veel meer positieve! Vooral dankzij Ei Chan, ze is echt een hele leuke tomodachi (vriendin)! Zo hebben we afgelopen zondag een geweldige super'Japanse' dag gehad! We zijn naar de stad, Uwajima, gegaan. Daar hebben we eerst Purikura foto's genomen, dat gebeurt in een fotohokje waarna de foto's bewerkt kunnen worden, heel erg grappig! Daarna zijn we naar de karaoke gegaan (dat MOET populairder worden in Nederland, het is zo leuk!). Vervolgens hebben we heerlijke sushi van de lopende band gegeten en zijn we naar de onsen geweest! Echt een topdag die we volgend weekend gaan herhalen!

Behalve mijn eigen belevenissen hier nog een stukje over iets dat er hier heel anders aan toe gaat dan in Nederland.
Deze keer gaat het over het systeem van een baan zoeken na het afstuderen, 'jobhunting' genaamd. Waar in Nederland de meeste mensen aan het eind van hun studie op zoek gaan naar een baan is dat hier heel anders. In Japan beginnen de sollicitatieperiodes van de grote bedrijven (waar iedereen wil werken) ongeveer 1.5 jaar voordat de studenten afstuderen. Het collegejaar begint hier in april, april is ook de periode dat nieuwe werknemers beginnen bij hun bedrijf en dat betekent dat mensen die in april 2015 een baan willen nu moeten solliciteren. Dat solliciteren bestaat uit heel veel verschillende informatie bijeenkomsten, testen, gesprekken, meer testen en meer gesprekken. Omdat er zoveel testen gedaan moeten worden zijn de studenten hier heel veel tijd aan kwijt. Mijn labpartner is nu begonnen met 'jobhunten' en hiervoor moet hij regelmatig een aantal dagen naar grote steden (Osaka, Hiroshima, Tokyo). Behalve veel tijd (hij is elke keer een aantal dagen weg) kost het volgens mij ook bakken met geld. Maar het is zo'n beetje de enige manier om zeker te zijn van een goede baan na de studie. 

Die testen zijn volgens mij ook raar. Mijn huisgenootje Ei Chan is in april 2015 klaar met haar PhD en moet dus ook nu naar een 'gewone' baan gaan zoeken. Hiervoor gaat ze binnenkort een aantal dagen naar Kobe en is ze nu aan het studeren voor die testen. Maar in plaats van dat er kennis en nuttige vaardigheden getoetst wordt moet ze bijvoorbeeld in 10 seconden zoveel mogelijk hoofdrekensommetjes uitrekenen.
De mensen hier vertelden ook dat het heel erg belangrijk is aan welke universiteit je hebt gestudeerd. Veel bedrijven kijken nieteens naar de studierichting of resultaten maar alleen naar de naam van de universiteit boven het diploma. Maar om naar een goede universiteit te mogen moet je naar een goede highschool geweest zijn, en daarvoor een goede junior highschool, en daarvoor weer een goede primary school. Het is dus heel belangrijk om alle voortgangstoetsen heel goed te maken, de prestatiedruk is hier al heel hoog vanaf de basisschool. Ik ben toch wel blij dat het er in Nederland wat relaxer aan toe gaat!

Dan nog een leuk liedje! Het hoort bij Ei Chan's favoriete tv-serie die we elke avond kijken.

Als het filmpje niet werkt, hier is de link: http://www.youtube.com/watch?v=9n3h2DAgeno

Oh en ik heb ze eindelijk gezien... de apen die hier rond schijnen te lopen! Tot nu toe geloofde ik het eigenlijk niet, maar laatst was er een boel geschreeuw achter het huis en ze bestaan dus toch!

Aap!!!

Grote vogel die hier overal vliegen.

Ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen! Mijn volgende blog is misschien wel de laatste vanuit Japan!

Sayonara!

Petra