Noedels en heerlijk badderen!

Konnichiwa!

Inmiddels ben ik al bijna een maand in Japan. Gelukkig heb ik het hier erg naar mijn zin, echt moeilijke momenten heb ik nog niet gehad. Dat is vooral te danken aan mijn huisgenootje, Ei Chan. Ik ben ontzettend blij dat ik bij haar terecht ben gekomen en niet ergens alleen in een huisje woon. Bijna elke avond koken en eten we samen, dus er wordt Japans en Hollandse pot gegeten. De gehaktballen vielen gelukkig erg in de smaak :)

Stamppot cheese!

Hoe het hier precies werkt in het onderzoekscentrum is me nog niet helemaal duidelijk, maar over het algemeen heerst er een 'Japanse' werkdiscipline. Dat betekent: tussen half 9 en 9 beginnen, eindtijd is onbekend. Aangezien mijn hersenen na 8 uur studeren echt niet meer fatsoenlijk functioneren heb ik met mezelf afgesproken dat ik aan mijn onderzoek werk tot 18:00, dan nog een uurtje Japans studeer tot 19:00 en dan naar huis ga. En dan nog ben ik meestal één van de eersten die vertrekt!

Vrijdag ben ik dan eindelijk ook echt begonnen met mijn experiment. Het is een beetje lastig uitleggen waar het over gaat, maar in het kort is het onderwerp: Productie van groeihormoon door de geslachtsorganen van de Japanse paling. Dit klinkt misschien erg obscuur maar ik vind het erg interessant! Wat ook leuk is, is dat er zo af en toe een bezoek gebracht wordt aan viskwekerijen en ik dan mee mag. Zo zijn we vorige week naar een hele grote kwekerij voor Red Seabream (rode zeebrasem) geweest, erg interessant! Het was behoorlijk ver weg (3 uur rijden), maar dat was juist wel fijn want zo kon ik eens een gesprek voeren met mijn medestudenten. Dat is best lastig want ze zijn niet erg goed in Engels dus echt contact leggen is best lastig.

Elke avond en in het weekend probeer ik dus wat Japans te leren. Het is erg lastig, maar ik besef wel dat ik hier nog maar 3 weken ben. Desondanks ben ik nu toch wel in staat een (heel kort) gesprekje te voeren en was het bakkersvrouwtje erg onder de indruk van mijn complimentje over de broodjes!
"Watashi wa anata no pan o oishi desu" wat letterlijk vertaalt als: "ik uw broodjes heerlijk vinden". Verder leen ik van mijn huisgenootje een stripboek van Shin Chan, zo kan ik het lezen ook een beetje oefenen, al duurt het ongeveer een uur voordat ik 1 bladzijde uit heb. :)

Het bakkersvrouwtje dus, elke vrijdag komt ze naar het centrum met broodjes en ik ben er heel erg blij mee want normaal gesproken bestaat de lunch uit noedels of rijst. Eigenlijk bestaat alles hier uit noedels of rijst. Zelfs toen ik stamppot had gemaakt wilden de Japanners er nog rijst bij omdat de maaltijd anders niet 'compleet' was. :)

De lunch van elke dag (behalve vrijdag dus!)

Aangezien er hier zo hard gewerkt wordt doordeweeks ben ik steeds erg blij als het weer weekend is. Dan is er eindelijk tijd om uit te slapen leuke dingen te doen. Zo heb ik een keer gefietst met een andere student hier, Makoto San. Het was af en toe heel zwaar door hoge bergen maar sommige stukjes waren echt paradijselijk, heel veel groen, vlinders én hele grote spinnen.

Cheese Makoto San

Hele grote spinnen met felle kleuren :)

Vorig weekend heb ik weer gefietst, deze keer naar Ainan, de stad in de buurt, en de tempel bezocht. Op die zondag heb ik met Ei Chan en haar vriend met een wandeltocht door de bergen gemaakt. De eerste 3 km waren omhoog, erg zwaar, maar wel heel mooi door het bos met veel bamboebomen. Tijdens de lunch moest er een Haiku (Japans gedicht) geschreven worden. De tv kwam ook nog even langs dus mijn Japanse tv-carrière is inmiddels ook begonnen. Toen we bij de finish aankwamen begonnen heel veel mensen te klappen en te juichen en bleek ik ook nog een prijs gewonnen te hebben met mijn gedicht. Waarschijnlijk voor beste (en enige) niet-Japanse gedicht. :) Daarna zijn we naar de Onsen (hot-spring) geweest, heerlijk gebadderd in het warme water.

Cheese!!!

De top gehaald!

Bamboe bos

Als ik dit schrijf is het hier alweer zaterdagavond. Vandaag was weer echt een leuke dag. 's Ochtends zijn we naar Uwajima (grote stad op een uur rijden ongeveer) gereden en hebben we gewinkeld, dat is erg makkelijk voor mij want ik heb inmiddels door dat maat XL mij precies past! Gelukkig ben ik niet langer, want dan zijn er echt nergens kleren te vinden. Daarna hebben we gelunched bij de Mc Donalds (whiehoe!) en hebben we Uwajima Castle bezocht. In de Tweede Wereldoorlog is er heel erg veel in Japan vernietigd, zo ook heel veel historische gebouwen, maar dit kasteel is gespaard. Toen we aankwamen moesten we gelijk meedoen met een Japanse dans, nou, dat ging met niet echt goed af... :)

Japanse dansles

Uwajima Castle

Aan het eind van de middag zijn we weer naar een Onsen geweest, ik vind dat we dat in Nederland ook moeten hebben. Zooo heerlijk. Deze waar we nu heen gingen was erg groot, met sauna's waar je je moest insmeren met zout en heel veel heerlijke warme (bubbelende baden). Nu heb ik weer een heerlijk zacht babyhuidje!

Zo zag de Onsen er ongeveer uit, maar ik heb natuurlijk geen echte foto want iedereen is in z'n blootje :)

Dan het weer, het is hier warmer dan in NL, nu zo rond de 12-13 graden, alleen het waait hier erg hard. Zo hard dat het huis 's nachts piept en kraakt. Verder kom je hier ook overal bordjes tegen met indicaties hoe hoog je bent, ivm tsunami's. Op veel plaatsen gaan deze bordjes gepaard met trappetjes omhoog, echter deze trapjes zijn vrijwel altijd compleet overwoekerd met planten, het heeft dus vrij weinig zin.

Bordje met Tsunami waarschuwing

Wat hier ook apart is, is dat er elke dag om 12 uur uit speakers in het dorp (en volgens mij in heel Japan) een liedje klinkt, om aan te geven dat de lunchpauze begonnen is. Tevens klinken er uit deze speakers op random tijdstippen mededelingen (die ik natuurlijk niet kan verstaan), volgens Ei Chan gaat het meestal over festiviteiten zoals een concert van de lokale basisschool.

Zo zijn er heel veel dingen die zo raar zijn, maar toch al een beetje beginnen te wennen. Maar wat wel heel vreemd blijft zijn de tv-programma's. 's Avonds tijdens het eten kijken we vaak tv, goed om mijn Japans te oefenen al ik begrijp er meestal vrij weinig van. Maar dat komt niet alleen door mijn gebrek aan taalkennis... Eigenlijk gaan bijna alle programma's over eten. Zo zijn er oneindig veel kookprogramma's, maar ook programma's waarin (Amerikaanse) beroemdheden heel ongemakkelijk allerlei eten beoordelen. Het raarste programma wat ik heb gezien heette Ufo Catcher. Mensen moesten boven een zwembad aan een kabel hangen. Zoals van die grijpkasten op de kermis en ze werden bestuurd door teamgenoten aan de kant. Ze moesten hele zware sponzen in de vorm van eten (zoals gefrituurde tofu) eruit tillen en in aparte bak gooien. Maar... het water was heel heet. Als ze erin kwamen deed het echt pijn en soms werd de kabel 'doorgesneden' en vielen ze dus in dat hete water! En al die Japanners maar lachen!

Verder is er hier een chronisch tekort aan stoelen. De enige stoel die ik heb is de (vrij krakkemikkige) bureaustoel in het onderzoekscentrum. Thuis zitten we altijd op de grond of op een krukje in de keuken. Aangezien ik af en toe toch last van mn rug krijg gaan we binnenkort op zoek naar een normale stoel voor in de keuken.

Tenslotte hebben mijn ouders tickets geboekt om in de kerstvakantie 2 weken hier op vakantie te gaan! Gelukkig heb ik dan ook vakantie, dus dat wordt een mooie trip. De plannen zijn nog niet helemaal strak omlijnd, maar ik heb er heel veel zin in!

Sayonara en tot de volgende blog!